Јас и BEST и Јас и BEST таму!
На дваесет и пет и уште нeшто и на неколку испити и уште помалку до дипломирање јас им пристапив на една дружина млади (всушност, секако помлади од мене) луѓе кои заедно се викаат едно- BEST.
Личен е впечатокот и некако интимен за да го споделам со минимум два милиони потенцијални читатели на текстов затоа одлуката е да си го таам во себе и искрено да изјавам дека убаво е да се помине барем еден ден од животот во таквата... каква е не знам ама, во секој случај, e единствена BEST- атмосфера. За пријателството се раскажува и се’ што се прави во негово име...
Да се изразам инженерски, ако сега стојам на три чекори од координатниот почеток, во точка B, кога ќе го насочам погледот кон него, едвај го пронаоѓам заради тоа што патешествието сплело густа мрежа. Приказната која ми останува да ја создавам, а мрежата која ќе ја плете мојот spider- живот завршува во точката C (определена со x, y, z, и t). Она што сакам да ги разликува O-B и B-C (освен почетокот и крајот кои ги определуваат) е количеството самосвест и чистотата и јаснотијата на нештата кои ме дефинираат. Не е голема работа човек да ја согледа сопствената неопходност во сопствениот живот. Да може се’ сам, а да може заедно- волево, искрено и добронамерно- тој успех е радост по дефиниција!
Она што ме испровоцира да пишувам и нешто што сакам да споделам со кирилично- писмениот свет е впечатокот од вежбањето комуникација претходново попладне.
Се зборува за зборувањето, за помалку и повеќе страните јазици кои ги употребуваме, за разговорот во време кога човекот се претвара во суштество кое се плаши да зборува за сопствените мисли, кога се плаши од сопствените потреби, чувства, а со особен страв гледа кон признанијата- дека нешто мисли и тоа сака да го каже. Што е тоа што не’ исплашило? Ова е клучното прашање со чиј одговор верувам дека се обогати поголемиот дел од присутните на вежбава: каков е одговорот кој го добиваме од околината како реакција на некоја наша акција.
Со незабележлива примена на наивни и обични средства, претходново попладне секој бурична низ сечиј мозок, а никој не го почувствува тоа како нарушување на приватноста.
Зошто се радувам што бев дел од настанов? Заради тоа што тој иницира размислувања кои, еве ги- распламтено јуришаат низ главава и раѓаат нови- за мене во светов околу... Како да направам од себе подобар човек... Можеби утре ќе се разбудам во нов свет- свет на совршена хармонија... Свет на посреќни и подобри луѓе... Свет на чисти и искрени насмевки!
